Δεν έχει συμπληρωθεί ούτε ένας μήνας από εκείνη τη μαύρη βραδιά στο ΣΕΦ όπου η ομάδα περνούσε μία από τις πιο σοβαρές κρίσεις επί προεδρίας Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Το φιλόδοξο σχέδιο με τον Σάσα Τζόρτζεβιτς στο τιμόνι και την κρυφή ελπίδα να αποδειχθεί το next big think της προπονητικής, ήταν έτοιμο να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Είναι γνωστό της πάση άλλωστε ότι τα παιχνίδια με τον αιώνιο αντίπαλο είναι παιχνίδια τιμής για τον πρόεδρο. Τότε ο εξάστερος ήταν βαριά πληγωμένος με τραυματισμούς, με κάκιστη απόδοση και τη ψυχολογία στο ναδίρ. Η χρονιά έδειχνε να είναι χαμένη καθώς και στην και στην Ελλάδα και στην ευρωλίγκα δεν φαινόταν πουθενά κάτι που να αφήνει ελπίδες.
Ήταν η κατάλληλη ώρα ό φυσικός ηγέτης της ομάδας να βγει μπροστά και να αλλάξει τα δεδομένα. Η συνάντηση με τον προπονητή δεν έφερε διαζύγιο αλλά μία δεύτερη ευκαιρία που γνώριζαν και οι δύο ότι θα είναι η τελευταία. Το χέρι μπήκε βαθιά στη τσέπη για ακόμα μία φορά από την οικογένεια Γιαννακόπουλου και ήρθαν Φλεβάρη μήνα 3 παίκτες για να διορθώσουν τα κακώς κείμενα της ομάδας. Να δώσουν αυτό που έλειπε και να αποτελέσουν το αρμονικό συμπλήρωμα στις αξιόλογες μονάδες που διέθετε ήδη η ομάδα. Το κουμπί όμως γύρισε με τους παλιούς παίκτες να βγαίνουν μπροστά.
Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Από το εκτός έδρας ματς με τη Τσεντεβίτα ξεκίνησε η πράσινη αντεπίθεση που σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά της. Παίκτες που μέχρι πρότινος προβλημάτιζαν με την απόδοσή τους έγιναν πρωταγωνιστές και μπροστάρηδες σε αυτή την αλλαγή. Ο Ραντούλιτσα έγινε οδοστρωτήρας, ο Καλάθης είχε το γκάζι στο πάτωμα και έδειχνε ακούραστος, ο Βλάντο άλλος άνθρωπος στη κυριολεξία. Ακόμα και ο Παύλοβιτς που ήξερε ότι προορίζεται μόνο για Ευρώπη πλέον ήταν και αυτός αναγεννημένος. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα προστέθηκαν και οι 2 Αμερικανοί που από την πρώτη στιγμή έδειξαν να προσαρμόζονται άριστα στα νέα τους καθήκοντα.
Μετά από δύο εύκολα εντός έδρας παιχνίδια, που ήταν ότι καλύτερο για να μάθουν οι καινούργιοι συστήματα και συμπαίκτες, ήρθε το πρώτο crash test στη Πυλαία. Ο ΠΑΟΚ ήταν λαβωμένος και με απουσίες αλλά η εικόνα της ομάδας ήταν τέτοια που ακόμα και πλήρης να ήταν ο αντίπαλος δεν θα είχε καμία μα καμία ελπίδα. Το παιχνίδι θύμισε έντονα παλιές εποχές που ο Παναθηναϊκός έπιανε από την αρχή τον αντίπαλο από το λαιμό και του έδειχνε ποιος είναι το απόλυτο αφεντικό στο γήπεδο. Μη ξεχνάμε ότι έχει περάσει μόνο ένας χρόνος από το περσινό -17 στη Πυλαία, αλλά και την πρόκριση στο τελικό του κυπέλλου με τη ψυχή στο στόμα. Πόσο διαφορετική εικόνα ήταν η χθεσινή όμως.
Η ομάδα πλέον είναι υπερπλήρης σε όλες τις θέσεις. Έχει προσθέσει ταχύτητα και κάτι που έλειπε πολύ πριν τις μεταγραφές. Το παιχνίδι 1vs1 και τις διεισδύσεις που κανείς παίκτης δεν τις είχε στο ρεπερτόριό του. Ουίλιαμς και Χέινς έδωσαν όλα αυτά τα στοιχεία και οι πράσινοι έπαψαν να είναι ανοικτό βιβλίο για τους αντιπάλους τους. Έβαλαν το απρόβλεπτο στο παιχνίδι τους και μπορούν να απειλήσουν από παντού πλέον. Από μέσα στη ρακέτα, από το τρίποντο (12/26 χθες) και σε ανοικτό γήπεδο. Έγιναν μία ομάδα με έντονο Αμερικάνικο χρώμα και αποκτούν σιγά σιγά ταυτότητα. Και το κυριότερο όλων ποιο είναι? Ότι σε όλη αυτή τη μεταμόρφωση ο Διαμαντίδης είναι στην ουσία θεατής λόγω των τραυματισμών που τον ταλαιπωρούν τελευταία. Τι καλύτερο θα μπορούσε να περιμένει κανείς από το να δει τον απογαλακτισμό της ομάδας από τον μεγάλο αρχηγό, κάτι που τόσα και τόσα χρόνια δεν το έχει πετύχει. Μακάρι να συνεχιστεί αυτό και ο Μήτσος να έρχεται από τον πάγκο για ποιοτικές ανάσες και μερικά ακόμα μαθήματα μπάσκετ πριν το πικρό αντίο του καλοκαιριού. Θα είναι λιγοστές οι παραστάσεις του αρχηγού και αυτό επιβάλει την παρουσία όλων μας στο πλευρό της ομάδας για τα τελευταία χειροκροτήματα.
Αυτό που φαινόταν λοιπόν ως μη αναστρέψιμο πριν από λίγο καιρό, τώρα γύρισε τούμπα. Μπορεί ο γκρεμός να πλησίαζε απειλητικά αλλά παίκτες και προπονητής το άλλαξαν μέσα σε έναν μήνα. Όλοι μας ονειρευόμαστε σιωπηλά. Ονειρευόμαστε καλύτερες μέρες και επιστροφή σε μέρη γνωστά και προορισμούς που έχουν γίνει πράσινοι, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Είναι δωρεάν τα όνειρα άλλωστε… Το παιχνίδι της Πέμπτης θα μας δείξει που ακριβώς βρισκόμαστε. Η Φενέρ φέτος είναι ομάδα που θα διεκδικήσει την κορυφή της Ευρώπης και μην ακούτε ότι ο Ζοτς θα μας δώσει το παιχνίδι γιατί είναι στο 7-0. Αν ήταν θα το έδινε και στον κουμπάρο του πριν 2 εβδομάδες που καιγόταν για την νίκη. Θα είναι μία μεγάλη βραδιά στο ΟΑΚΑ και μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να καταλάβουν οι νέοι παίκτες το μεγαλείο του συλλόγου. Θα ζήσουν το όνειρό τους και θα νιώσουν το δέος που νιώθουν όλοι όσοι αντικρίζουν για πρώτη φορά κατάμεστο το γήπεδο. Ο νέος Παναθηναϊκός είναι εδώ έτοιμος για νέες πτήσεις. Ας χαμογελάμε και ας ονειρευόμαστε για τη συνέχεια όπως του βγαίνει του καθενός. Φανερά ή κρυφά….
