Καλημέρα σε όλα τα πράσινα αδέρφια... Θα μου επιτρέψετε σε αυτό το κείμενο να μην ασχοληθώ καθόλου με το αγωνιστικό κομμάτι της χθεσινής βραδιάς στο Καλλιμάρμαρο. Ποιο αγωνιστικό άλλωστε όταν μιλάμε για μια ομάδα που ουσιαστικά έπαιζε μισή και σε συνθήκες που το μυαλό μόνο στο πως θα κερδίσεις ήταν.
Το διακύβευμα της χθεσινής βραδιάς δεν ήταν να πας να δεις τον Πρωταθλητή Ευρώπης και να βγάλεις αγωνιστικά συμπεράσματα αλλά να πας και να τιμήσεις τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Παύλο Γιαννακόπουλο. Όταν μιλάμε για τον Παύλο όλα τα άλλα είναι μικρές έως ασήμαντες λεπτομέρειες. Το μεγαλείο του τεράστιου αυτού ανθρώπου και παράγοντα του Συλλόγου μας από ότι φαίνεται δεν έχει τελειωμό καθώς χθες το κατάφερε και αυτό, να μαζέψει 40.000 παιδιά του σπάζοντας κάθε Πανευρωπαϊκό ρεκόρ στο μπάσκετ. 40.000 φίλαθλοι του Παναθηναϊκού παππούδες, 40ρηδες, 20ρηδες, παιδάκια ήταν εκεί για αυτή την λαμπερή γιορτή κάτω από τα αστέρια της Αθήνας.
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο μέρος να συμβεί αυτό για την ομάδα της Αθήνας, για τον εφτά φορές Πρωταθλητή Ευρώπης, για τον ισόβιο Πρωταθλητή Ελλάδας και για να μην μακρηγορώ τον μεγαλύτερο Σύλλογο της Ελλάδας σε όλα τα επίπεδα. Ναι καλά το διαβάσατε, και πρέπει να είμαστε περήφανοι για αυτό, ο Παναθηναϊκός είναι έτη φωτός μακριά από όλους τους υπόλοιπους σε τίτλους, σε κουλτούρα, σε ήθος, σε οργάνωση. Ο Παναθηναϊκός έχει ήδη φτάσει στα αστέρια και οι άλλοι τον κοιτάνε από το έδαφος. Και το χειρότερο για εκείνους είναι ότι η απόσταση μακραίνει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.
Όσοι ζήσαμε τα χρόνια του μεγάλου Παύλου Γιαννακόπουλου είμαστε όχι απλά τυχεροί απλά ευλογημένοι! Αυτός ο άνθρωπος πρώτα από όλα μας δίδαξε την ανθρωπιά, την ενότητα και πως πάνω από τον Παναθηναϊκό μας δεν υπάρχει κανείς και τίποτα. Μετά από όλα αυτά μας δίδαξε πως με πολύ αγάπη, χρήμα και χρόνο μπορεί να κάνεις μια ομάδα γίγαντα και πρότυπο στην Ευρώπη. Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είχε την τύχη να περάσει στα χέρια της οικογένειας Γιαννακόπουλου και τα αποτελέσματα τα βλέπετε μέχρι και σήμερα που συνεχίζει την παράδοση ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και που είμαι σίγουρος ότι θα το εξελίξει ακόμα περισσότερο. Το 7ο Ευρωπαϊκό ήταν μόνο η αρχή όλου αυτού που έρχεται και τρομάζει τους πάντες.
Μπορεί να έχουνε περάσει 6 χρόνια από τη στιγμή που ο Παύλος μας άφησε αλλά νιώθουμε σαν να μην έχει φύγει ποτέ από κοντά μας, το πατρικό βλέμμα του και το χαμόγελο του μας ακολουθεί και μας δείχνει το δρόμο. Αυτό που με ανακουφίζει είναι ότι θα βλέπει από ψηλά το καμάρι του και θα χαμογελάει από ευτυχία, θα βλέπει το δημιούργημά του να εξελίσσεται και θα νιώθει ότι οι κόποι του απέδωσαν καρπούς, θα βλέπει την συσπείρωση του μοναδικού κόσμου του Παναθηναϊκού και θα κλαίει από συγκίνηση γιατί με αυτό που ζήσαμε όλοι χθες έκλαψαν και οι ουρανοί.
Τεράστιε Παύλο να είσαι καλά εκεί που είσαι και σε ευχαριστώ και προσωπικά για ότι έχεις κάνει για τον Παναθηναϊκό μας και κάθε φορά όπου σταθώ και όπου βρεθώ θα σε ευχαριστώ και θα σε ευγνωμονώ για ότι έζησα μαζί σου τόσα χρόνια, για τις σελίδες της ζωής μου που γέμισες από αναμνήσεις και συναισθήματα που δεν θα σβηστούν ποτέ. Ο Δημήτρης είναι εδώ και συνεχίζει να γράφει την ιστορία όπως πρέπει και για αυτό πρέπει να είσαι σίγουρος. Το μότο σου Διοίκηαη-Ομάδα-Κόσμος είναι πιο δυνατό από ποτέ και αυτό φτάνει για να ισοπεδώσει τους πάντες.
Υ.Γ Μου προκαλεί αλγεινή εντύπωση για το γεγονός ότι δεν άφησαν τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να παρευρεθεί στην εκδήλωση προς τιμήν του πατέρα του. Ποιος νόμος είναι αυτός που το απαγορεύει αυτό; Και φυσικά όλοι ξέρουμε ποιοι έβαλαν το χεράκι τους για αυτό κάτι "καλά παιδιά" του ελληνικού μπάσκετ (γελάμε). Δεν πειράζει ότι κάνετε το βρίσκετε μπροστά σας και με πολύ πόνο όπως αυτός στο Βερολίνο, όπως αυτός της δεύτερης θέσης στο πρωτάθλημα. Και το κακό είναι ότι θα συνεχίσετε να πονάτε μέχρι τέλους!
