Ας συμφωνήσουμε όλοι σε κάτι. Δεν υπήρξε άνθρωπος που να μην νευρίασε για τον τρόπο που χάθηκε το χθεσινό παιχνίδι ή να μην είπε κρίμα για την προσπάθεια. Αυτό βέβαια έχει διπλή ερμηνεία καθώς μπορείς να το εκλάβεις ως αρνητικό που έχασες ένα παιχνίδι που ήταν δικό σου ή μπορείς να το εκλάβεις ως θετικό καθώς μια ομάδα με τόσο μικρό μπάτζετ πάλεψε στα ίσια παιχνίδι επί Ισπανικού εδάφους.
Ο αρχικός εκνευρισμός λοιπόν έδωσε τη θέση του στην εκλογίκευση των συναισθημάτων και στην ...προσγείωση στη φετινή πραγματικότητα. Ο Παναθηναϊκός εκτός του ότι πιθανότατα έχει το μικρότερο μπάτζετ στην διοργάνωση, είναι και μια ολοκαίνουρια ομάδα και όσον αφορά το τεχνικό επιτελείο αλλά και τους παίκτες. Αυτό δεν το λέω σαν δικαιολογία γιατί χάσαμε το παιχνίδι αλλά γιατί είναι η αλήθεια.
Ο Παναθηναϊκός είναι ακόμα ένα μωρό που μπουσουλάει και βρίσκεται στο στάδιο της εκμάθησης και σε αυτό το στάδιο δεν γίνεται να μην κάνει είτε χαζά είτε σοβαρά λάθη που θα κοστίσουν και παιχνίδια σαν το χθεσινό. Ο Παναθηναϊκός ναι έχασε χτες μια μεγάλη ευκαιρία να πάρει ένα σημαντικό διπλό κυρίως για την αυτοπεποίθησή του αλλά δεν έχασε και τον κόσμο όλο. Καμία νίκη ή ήττα δεν πρέπει να αποπροσανατολίσει την ομάδα από τον στόχο της που αρχικά είναι να γίνει πραγματική ομάδα και να αφομοιώσει τις αρχές που θέλει να τις μεταλαμπαδεύσει ο Δημήτρης Πρίφτης.
Όλη αυτή η διαδικασία το γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι μας ότι απαιτεί χρόνο και δεν είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα, ειδικά η αρχή του με ζόρικα ταξίδια σε Ισπανία (δις) και Ισραήλ. Αλήθεια πόσες νίκες πιστεύετε θα έκανε και μια ομάδα σαν το ρόστερ του 2017 αν είχε την τριάδα Μπασκόνια - Ρεάλ - Μακάμπι εκτός; Πιθανότατα καμία σας απαντάω. Το είχαμε ξαναπεί ότι η φετινή έκδοση του Παναθηναϊκού αποτελείται κυρίως από παίκτες που θέλουν και θα προσπαθήσουν να ανέβουν από το Level 2 στο Level 1. Το αν θα τα καταφέρουν όλοι και το πότε δεν το γνωρίζει κανείς. Θέλει δουλειά και υπομονή από όλους και στο όλους βάζω και τον κόσμο.
Πολλοί μεταξύ εμού, δεν δέχονται αυτή την εικόνα για το συγκεκριμένο τμήμα, έχουν μάθει στα μεγαλεία και στα αστέρια που προσέφεραν οι Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος. Η κατάσταση όμως τη δεδομένη στιγμή και μέχρι να πωληθεί η ομάδα θα είναι αυτή. Όπως πολύ σωστά το είπε ο Πρίφτης, αυτή είναι μία ακόμη χρονιά επιβίωσης για τον Παναθηναϊκό. Όταν δεν έχεις να φας δεν μπορείς να είσαι επιλεκτικός στο τι θα φας γιατί πρωταρχικό σου μέλημα είναι να ζήσεις. Ο Παναθηναϊκός λοιπόν οφείλει να διατηρήσει τη συνέχεια του σε αυτή την μεταβατική περίοδο για να μπορέσει να δει με ασφάλεια το ξέφωτο. Δεν θα αργήσει, καθώς οι μεταβατικές χρονιές δεν πρέπει και δεν κρατάνε πολύ σε ομάδες του βεληνεκούς του τριφυλλιού.
Για το αγωνιστικό του χθεσινού παιχνιδιού είναι ξεκάθαρο σε όλους ότι η μεγαλύτερη πληγή ήταν τα επιθετικά ριμπάουντ της Μπασκόνια και η ανεξήγητη ευστοχία της από τα 6,75. Αλήθεια πόσες ομάδες που έπαιξαν με εμάς το έβλεπαν ...βαρέλι ενώ σε προηγούμενα παιχνίδια είχαν μονοψήφιο ποσοστό; Κρατάω το ξεπέταγμα του Μέικον που όταν η μπάλα έκαιγε δεν φοβήθηκε να πάρει τα σουτ, τον Παπαπέτρου που πλέον είναι elite παίκτης και τη συνολικά καλή εικόνα της ομάδας στο μεγαλύτερο κομμάτι του αγώνα. Συνεχίζει να με ανησυχεί ο Έβανς και μου δείχνει ότι η ομάδα ενδεχομένως να ήθελε κάτι διαφορετικό στη θέση αυτή αλλά έχουμε καιρό μέχρι να σιγουρευτούμε για το ταβάνι του Αμερικανού.
Υ.Γ Ο Φέρελ είναι ποιοτικός παίκτης και θα βοηθήσει την ομάδα σε αρκετούς τομείς του παιχνιδιού της.
