Μερικές φορές, η σιγή μπορεί να προκαλέσει τα πιο δυνατά συναισθήματα. Και τα πιο δύσκολα. Αυτό το ένα λεπτό σιγής στο ΟΑΚΑ, ένας ηθικός κανόνας που έσπασε μόνο για να ακουστούν κάποια διάσπαρτα αλλά ηχηρά «αθάνατος» από την εξέδρα, χώρεσε έναν από τους πιο δύσκολους αγώνες που είχε και έχει να δώσει φέτος ο Παναθηναϊκός, ως σύλλογος, ως οργανισμός, ως οικογένεια.
Το βράδυ της Τρίτης, ολόκληρο το ΟΑΚΑ σηκώθηκε για να τιμήσει τη μνήμη του Τάσσου Στεφάνου, να του πει το στερνό αντίο με ένα θερμό χειροκρότημα και να παρακολουθήσει το συγκινητικό αποχαιρετιστήριο βίντεο που είχε ετοιμάσει Η ΚΑΕ. Η εικόνα της άδειας, δικής του καρέκλας, την οποία φρόντισαν οι δικοί του άνθρωποι να γεμίσουν με μία ανθοδέσμη, έκανε ακόμη πιο δύσκολη τη βραδιά μας και πιο αδυσώπητο τον πόλεμο των συναισθημάτων μας. Κι όμως, αυτή η βραδιά, αυτές οι τιμές σε έναν πιστό στρατιώτη του συλλόγου, αυτή η εμφάνιση του Παναθηναϊκού και αυτή η εικόνα των παιδιών της ομάδας, των παιδιών του Τάσσου, ίσως και να τον έκαναν να χαμογελάσει στον δρόμο για τον Παράδεισο. Ήταν η βραδιά, όπου ολόκληρο το ΟΑΚΑ, πριν από το τζάμπολ, μετά την κόρνα της λήξης, αλλά και σε κάθε καλάθι κοίταζε ψηλά. Μία νίκη αφιερωμένη στον άνθρωπο που ταυτίστηκε, αφοσιώθηκε, θυσιάστηκε, όλα αυτά μαζί, για την ομάδα της καρδιάς του.
Ο Παναθηναϊκός έκανε μία από τις πιο σοβαρές του φετινές εμφανίσεις (ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο), δεδομένης και της απουσίας του Νικ Καλάθη, την οποία φρόντισαν να καλύψουν τα γκαρντ του με πολύ καλά αντανακλαστικά στον τομέα της δημιουργίας. Οι 17 ασίστ μαρτυρούν του λόγου το αληθές, η απόδοση του Λέκα, του Νίκου αλλά και του Ντένμον, το ίδιο. Απόντος και του Παππά πλέον, τα πράγματα στο Βελιγράδι γίνονται ασφυκτικά δύσκολα, ωστόσο ο Παναθηναϊκός κατάφερε να εξασφαλίσει το μαξιλαράκι ασφαλείας που έψαχνε με μία τουλάχιστον νίκη στην τρέχουσα διαβολοβδομάδα.
