Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε ούτε γονείς, ούτε κηδεμόνες, ούτε καθηγητές του Νίκου Παππά. Και κυρίως να δεχτούμε ότι στην ηλικία των 27, με τέσσερα χρόνια στο κορυφαίο επίπεδο (μπήκε στον πέμπτο πια) και με πρόσφατο πέρασμα από την Εθνική ομάδα, ο Παππάς είναι αρκετά μεγάλος, για να θέτει τα όρια που αυτός επιλέγει. Για να ξεχωρίζει εχθρούς από φίλους και να ορίζει τις εξωαγωνιστικές προεκτάσεις του ρόλου και της υπόστασής του στην ομάδα του. Με την προϋπόθεση φυσικά ότι δεν είναι εις βάρος της. Το αν είναι σε βάρος του ίδιου θα το δείξει ο χρόνος. Και θα το κρίνει η πορεία της καριέρας του. Όχι εμείς…
Σε περιπτώσεις σαν αυτή της Παρασκευής, ένα πολύ μεγάλο ερωτηματικό γεννάται για το αν αυτός ο Νίκος θα μπορούσε να είναι έτσι, όχι στις 27 Οκτωβρίου του 2017, αλλά του 2015. Κι ακόμα περισσότερο του… 2025! Αν θα μπορούσε να είναι έτσι σε κάθε ευρωπαϊκό παιχνίδι. Αν θα μπορούσε να είναι ο παίκτης που θα πάρει αυτό το τελευταίο σουτ, άσχετα από το αν η κατάληξη θα είναι η ίδια. Αν θα μπορούσε να έχει τον ρόλο και κυρίως τη διάρκεια που είχε απέναντι στη Φενέρ, είτε μιλάμε για ένα παιχνίδι είτε για μία σεζόν ολόκληρη.
Η μισή απάντηση στα παραπάνω κρύβεται στο αδιαμφισβήτητο ταλέντο του. Η άλλη μισή; Σε αυτό που πρέπει μόνος του να βρει, να κάνει και να καλλιεργήσει για να γίνει αυτό του ζητά ολόκληρος ο Παναθηναϊκός λαός: Ο νέος ηγέτης της ομάδας. Το τι είναι αυτό δεν θα του το υποδείξει κανείς άλλος (και σίγουρα όχι εμείς) πέραν της δικής του συνείδησης και «υποχρέωσης» απέναντι στο χάρισμα που του έδωσε ο Θεός.
Μακάρι, λοιπόν, να έρθει η μέρα που θα γράφουμε τέτοια κείμενα με πρωταγωνιστή τον Νίκο Παππά σε ένα αποκλειστικά μπασκετικό σενάριο και με ανάλογα happy end τα οποία γράφει ο ίδιος.
Όσο κλισέ κι αν φαίνεται, όσο χιλιοπαιγμένο κι αν είναι, η μπάλα πλέον βρίσκεται αποκλειστικά στα δικά του χέρια. Μπορεί να ασχολείται μόνο μαζί της και να μας κάνει να ασχολούμαστε συνέχεια μαζί του; Μακάρι…
Μακάρι να «κερδίσει» ολοκληρωτικά τον ρόλο του παίκτη που παίρνει τέτοια σουτ κι ας δείχνει μετά από κάθε τέτοιο εύστοχο τους δημοσιογράφους (ξέρει άλλωστε ποιους εννοεί).
Όταν το καταφέρει άλλωστε, τίποτα παραπάνω δεν θα έχει σημασία πια πέρα από τη νίκη τη δική του απέναντι στον εαυτό του, αλλά και τη νίκη της ομάδας του. Όχι μόνο για εμάς, αλλά πρωτίστως για τον ίδιο…
