Λιγότερο από δύο 24ωρα μετά το σοκ της απώλειας του πρωταθλήματος για πρώτη φορά μέσα στο ΟΑΚΑ από τον «αιώνιο» αντίπαλό του, τον Ολυμπιακό, ο «Εξάστερος» Παναθηναϊκός ΥΠΕΓΡΑΨΕ το παρόν και το ΜΕΛΛΟΝ του μέσα από μία απόφαση σύνεσης, δικαιοσύνης και πάνω απ’ όλα αντρίκειας συμπεριφοράς.
Η παραμονή του Αργύρη Πεδουλάκη στον «πράσινο» πάγκο είναι τόσο ΣΩΣΤΗ ως απόφαση από την πλευρά του ιδιοκτήτη της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, όσο ήταν και η πρωτοβουλία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου πριν από τέσσερα χρόνια. Τότε που είχε αποχωρήσει αιφνιδίως από τον πάγκο ο Ζέλιμιρ Ομπραντοβιτς, τότε που σύσσωμος ο κόσμος της ομάδας φώναζε ότι «Ο Εξάστερος διαλύεται» και τα είχε βάλει με τον κ. Γιαννακόπουλο, τότε που μόνο κάποιοι… περίεργοι δημοσιογράφοι σαν την αφεντιά μου έβλεπαν κι έγραφαν τα πράγματα εντελώς διαφορετικά.
Υπήρξα ένας από τους μετρημένους στα δάχτυλα δημοσιογράφους που έλεγα-έγραφα εκείνη την περίοδο πως ΔΕΝ γίνεται την εποχή της ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα μια ΚΑΕ όσο μεγάλη κι αν είναι να (συνεχίζει να) υποστηρίζει μπάτζετ 20, 30 και πλέον εκατομμυρίων ευρώ. Θα ήταν τρέλα και πρόκληση μαζί. Θυμίζω ότι ο μεγάλος Ζέλικο διαχειρίστηκε στα τρία χρόνια που βρίσκεται στη Φενέρ περισσότερα από 100 εκατ. ευρώ!
Ήμουν από τους μετρημένους στα δάχτυλα δημοσιογράφους που υποστήριζα τότε ότι ο Πεδουλάκης είναι ένας Περιστεριώτης μαχητής της ζωής, ο οποίος έκανε αυτό που για πολλούς φάνταζε αδιανόητο: έγινε ο πρώτος που δέχτηκε να καθίσει στον πάγκο που καθόταν ο «αυτοκράτορας» Ομπράντοβιτς. Και ταυτόχρονα έγινε αυτός που παρέλαβε τον –για τους περισσότερους «υπό διάλυση» (!)- Παναθηναϊκό και τον οδήγησε ουσιαστικά σε ΔΥΟ νταμπλ. Γιατί και το δεύτερο πρωτάθλημα μπορεί να γράφτηκε στο βιογραφικό των Αλβέρτη-Πρίφτη αλλά το… 90% στον Πεδουλάκη ανήκει.
Το έχω πει και το έχω γράψει κατ’ επανάληψη τον τελευταίο καιρό. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έκανε τόσα λάθη όσα για να φέρουν τον Παναθηναϊκό του… 2,5 χρόνια πίσω. Το έγραψα αλλεπάλληλες φορές τότε που σταμάτησε τη συνεργασία του με τον Αργύρη: Έκανες λάθος πρόεδρε. Και είχα δίκιο, όπως περίτρανα αποδείχθηκε.
Λάθος βασικό: Άκουσε τον «περίγυρο» που υποστήριζε ότι «ο Πεδουλάκης είναι ένας «κολλημένος αμυντικογενής προπονητής και ο Παναθηναϊκός μαζί του δεν πρόκειται να παίξει ποτέ θεαματικό μπάσκετ». Λες και ο Πεδουλάκης είχε ομάδα των… 20 εκατ. ευρώ για να προσφέρει θέαμα… ΝΒΑ! Ήμαρτον και έλεος μαζί. Για τον άνθρωπο που είχε φτιάξει ένα «σιδερένιο» σύνολο με τον Ματσιούλις (που τον είχαν «τελειωμένο» αλλά πήγε στη Ρεάλ) με τον Λάσμε που όταν έφυγε πήρε συμβόλαιο περισσότερο από ένα εκατ. ευρώ στην Τουρκία, με τον Ούκιτς που είχε δύο διαλυμένους αχίλλειους και με πολλά άλλα παλικάρια που πάντα τον αποθεώνουν όταν μιλούν γι αυτόν. Αναφέρομαι στους εργάτες του μπάσκετ όχι στους τεμπέληδες ή τους δήθεν.
Όπως έλεγαν τότε οι «κακές γλώσσες», ο Πεδουλάκης είχε, μεταξύ άλλων, απολυθεί και γιατί δεν έδινε χρόνο συμμετοχής στον Παππά και τον Γιάνκοβιτς. Αυτό που είχε πει ο Αργύρης εκείνη την περίοδο και με ευλάβεια το υπερασπιζόταν ήταν πως και τα δύο πολύ ταλαντούχα παιδιά έπρεπε να μάθουν να παίζουν ΑΜΥΝΑ. Γιατί έφυγαν από τον Πανιώνιο του Eurocup και πήγαν στον Παναθηναϊκό της Ευρωλίγκα, δηλαδή –ατάκα του «Αρτζι» αυτή- σα να «φεύγεις από σπίτι λίγων τετραγωνικών και να πηγαίνεις να ζήσεις σε μεζονέτα»! Η απάντηση δόθηκε τώρα που επέστρεψε ο Πεδουλάκης κι έκανε τον Παππά βασικό κομμάτι του ροτέισον.
Δεν θα το μάθουμε ποτέ αλλά επιτρέψτε μου να το πιστεύω… 100-0. Αν ο Γιαννακόπουλος είχε στηρίξει το 2014 τον Πεδουλάκη και εκείνο το καλοκαίρι του πρόσφερε το μπάτζετ για πιο ποιοτικό ρόστερ (όπως πρόσφερε στους δύο επόμενους), σήμερα ο Παναθηναϊκός θα είχε ήδη ξαναπάει σε φάιναλ φορ και η ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά.
Ο Αργύρης απέδειξε πριν από λίγο καιρό αυτό που όλοι γνωρίζουμε. Ότι είναι ένας μεγάλος μαχητής. Ο ίδιος αποκάλεσε τον εαυτό του «στρατιώτη του Παναθηναϊκού» όταν αποδέχτηκε την πρόταση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να ξαναπάρει το τιμόνι του καραβιού την πιο δύσκολη στιγμή και να το οδηγήσει στους τελικούς κόντρα στον Ολυμπιακό. Απέναντι σε μία ΟΜΑΔΑ δομημένη από έναν εξαιρετικό προπονητή, όπως ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, μια ομάδα που ήξερε να βγάζει στο παρκέ τη φιλοσοφία του κόουτς που την δημιούργησε.
Αντιθέτως ο Πεδουλάκης έπρεπε να γίνει «μάγος επί δύο»! Παρέλαβε ένα ρόστερ που δεν μπορούσε να υπερασπιστεί την μπασκετική φιλοσοφία του κι έπρεπε μέσα σε χρόνο ρεκόρ και να το κάνει ανταγωνιστικό και να το κάνει… πρωταθλητή. Πέτυχε το πρώτο, όχι το δεύτερο. Γιατί ο μέγας Βασίλης Σπανούλης είχε αντίθετη άποψη με δύο τεράστια σουτ στο τελευταίο δευτερόλεπτο ισάριθμων τελικών.
Ο Πεδουλάκης έφτασε τον ανταγωνισμό μέχρι εκεί που δεν πήγαινε. Εκεί που κανένας δεν πίστευε, ότι μπορούσε να συμβεί όταν ο Παναθηναϊκός του Τζόρτζεβιτς έχανε την… πορτοκαλί στο παιχνίδι της κανονικής διάρκειας στο ΣΕΦ. Όπως λένε πολλοί ειδικοί του μπάσκετ, το 3-1 υπέρ του Ολυμπιακού θα μπορούσε να είναι… ανάποδα αν δεν υπήρχαν τα σουτ του «Kill Bill”. Kι αυτό αποτελεί μεγάλη αλήθεια.
Τούτος ο σεμνός εργάτης του μπάσκετ, αυτός ο αυθεντικός χαρακτήρας ο οποίος ουδέποτε επιδίωξε να το παίξει σταρ ακόμη κι όταν έγινε με τη μαγκιά του πρωταθλητής, εισέπραξε σήμερα αυτό που του ΑΞΙΖΕ. Την ευκαιρία να ξαναφτιάξει την ομάδα που αγαπάει και να κριθεί, ρε παιδί μου, για το δικό του δημιούργημα όχι για το «κάτι σαν ομάδα κάποιου άλλου».
Ο Αργύρης Πεδουλάκης πριν από λίγο καιρό έγινε (και πάλι) «κασκαντέρ» στον Παναθηναϊκό. Μπήκε μπροστά χωρίς να σκεφτεί αν θα «τσαλακωθεί». Δούλεψε και πάλεψε. Μπορεί να μη νίκησε στο φινάλε αλλά γνώρισε την σχεδόν καθολική αποδοχή για την προσπάθειά του.
Πιο σημαντικό όμως είναι ότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έπραξε το σωστό. Δεν βγήκε στην διεθνή αγορά να αναζητήσει «άλλους Τζόρτζεβιτς ή Ιβάνοβιτς» γιατί αυτοί αποδείχθηκαν «λίγοι» για το μέγεθος Παναθηναϊκός.
Ο Γιαννακόπουλος εκτίμησε τη δουλειά και τη συμπεριφορά του Πεδουλάκη. Και αντρίκεια, ο ένας απέναντι στον άλλο, αποφάσισαν να υπογράψουν το ΜΕΛΛΟΝ του Παναθηναϊκού.
Εκτιμώ πως αυτή η υπογραφή θα συνοδευθεί από την απαραίτητη «προίκα». Γι αυτό και μπήκε. Προσέξτε: όπου «προίκα» δεν σημαίνει ούτε αλόγιστες δαπάνες ούτε μπάτζετ έξω από τη λογική που επιβάλλει η σημερινή ελληνική κοινωνία και στον αθλητισμό. Αν το υποστήριζα μια φορά το 2012 το λέω δέκα φορές σήμερα που έχουμε… χάσει τον αριθμό των Μνημονίων.
«Προίκα» σημαίνει δίνω τη δυνατότητα στον Αργύρη Πεδουλάκη να φτιάξει μια ομάδα όπως εκείνος θέλει, με βάση το δικό του χαρακτήρα. Του μαχητή μέσα κι έξω από τα παρκέ. Μια ομάδα με ηγέτη τον εκ των κορυφαίων στην Ευρώπη γκαρντ στο πικ εν ρολ, τον Νικ Καλάθη, μια ομάδα που θα διαθέτει ψηλό τον πολεμιστή Λάσμε (λέω εγώ), μια ομάδα η οποία θα αξιοποιήσει όλα τα ελληνόπουλα που έχουν ταλέντο και αποτελούν το ΠΑΡΟΝ (όπως αποδείχθηκε) του συλλόγου, μια ομάδα που θα πάρει ξένους σαν τον Ματσιούλις έτοιμους να «πεθάνουν» για πάρτη της στο παρκέ, όχι να… ζήσουν τις ομορφιές της Αθήνας.
Δεν μπορούσε να υπάρξει σωστότερη επιλογή από αυτή που έκανε σήμερα ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος για τον τεράστιο σύλλογο του οποίου ηγείται. Και ταυτόχρονα αντρίκεια παραδοχή του προηγούμενου λάθους του (άλλωστε τα λάθη για τους ανθρώπους είναι, πόσο μάλλον όταν διδάσκονται από αυτά).
Οι εποχές των λάθος –ιτς πέρασαν για τον Παναθηναϊκό. Ο Αργύρης Πεδουλάκης θα ξαναβάλει τη σφραγίδα του. Και είμαι βέβαιος ότι από του χρόνου οι μάχες ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό θα είναι ακόμη πιο συναρπαστικές!
