Τελείωσε λοιπόν (από προπονητής…) και ο Στραματσόνι. Αυτό ήταν το πρώτο που θα έπρεπε να γίνει και κακώς δεν έγινε ΤΟ ΙΔΙΟ ΒΡΑΔΥ της ήττας στον Πειραιά. Είναι όμως και το ΛΙΓΟΤΕΡΟ, αν δεν ακολουθήσουν μια σειρά από ΑΛΛΕΣ κινήσεις, σημαντικότερες από την αντικατάσταση ενός προσώπου που εν τέλει απέτυχε.

Μια σύντομη παρένθεση για τον Ιταλό και πάμε στα υπόλοιπα. Θεωρώ και επιμένω, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, πως μέχρι το ντέρμπι δεν συνέτρεχαν ξεκάθαροι λόγοι απομάκρυνσής του και ορθώς παρέμενε έως τότε. Από τη μέρα εκείνη και μετά έπρεπε να τελειώσει και η παραμονή του ήταν καταστροφική με την ομάδα να μένει ή να κινδυνεύει να μείνει έξω απ’ ΟΛΟΥΣ τους στόχους πριν φύγει ο Νοέμβρης. Και φυσικά το συγκεκριμένο λάθος το πιστώνεται ο Γιάννης Αλαφούζος, όπως και μια σειρά από άλλα με αποκορύφωμα τη σαββατιάτικη «απολογία» για ΜΙΑ δόση σε παίκτες που έχουν ξεχάσει για δυο μήνες τι είναι νίκη!!!

Χάθηκε η ευκαιρία στο Αμστερνταμ με τα παιδάκια του Αγιαξ (σου έκατσε και Χ το άλλο παιχνίδι), χάθηκε η ευκαιρία στη Νέα Σμύρνη όπου πέταξες δυο βαθμούς αλλά και το δώρο της Κέρκυρας, χάνεις όπως όλα δείχνουν και το Κύπελλο σε όμιλο με δυο ομάδες Β’ Εθνικής! Αυτά με οποιονδήποτε άλλον ΜΠΟΡΕΙ, γιατί ποτέ δεν ξέρεις, να είχαν αποφευχθεί. Αν έμενε περισσότερο (ως προπονητής ξαναλέω, διότι όπως φαίνεται και στην ανακοίνωση δεν έφυγε… εντελώς) μπορεί να μην είχαμε δει όλο τον πάτο του βαρελιού, να μέναμε ας πούμε και εκτός Ευρώπης.

Και το λέω αυτό γιατί το τελευταίο δίμηνο ο Παναθηναϊκός έχει μεταμορφωθεί σε μια ομάδα που μπορεί να χάσει από τον οποιονδήποτε. Δεν χρειάζεται καν αντίπαλος να σε κερδίσει, χάνεις μόνος σου. Επίσης, ο Ιταλός και να ήθελε ΔΕΝ μπορούσε πια να σηκώσει το βάρος. Αρκεί ένα κοντινό πλάνο στην τηλεόραση με τον τρόμο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του ενώ κοουτσάρει ή μια ματιά στις αλλαγές που έκανε στο Ηράκλειο για να καταλάβεις ότι είχε χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του.

Δυο λόγια για το ρόστερ επειδή έχει χαθεί η μπάλα. Το υλικό του Παναθηναϊκού ΦΥΣΙΚΑ και είναι καλό και είναι τουλάχιστον αστείο να εγκαλούνται (άσχετα αν συμβαίνει από… αστείους και Παναθηναϊκά ανύπαρκτους) όσοι το λέγαμε το καλοκαίρι. Το ότι δεν έγιναν ΟΜΑΔΑ και σε αυτό απέτυχαν και ο Στράμα και όσοι (δεν) βρίσκονται δίπλα του, δεν τους κάνει κακούς παίκτες. Κι αν δεν ξέρει ο Βασιλαράς και ο κάθε Βασιλαράς ρωτήστε και κανέναν ΚΑΝΟΝΙΚΟ προπονητή να σας πει την άποψή του. Ή πείτε μας τέλος πάντων τι λέγατε και εσείς το καλοκαίρι για να τελειώνει και η ιστορία, που κακώς άνοιξε διότι με άσχετους και με φαντάσματα ΔΕΝ ασχολείσαι και το κλείνουμε εδώ.

Επαναλαμβάνω λοιπόν και τελειώνω. Καθώς αυτή την περίοδο δεν έχει σημασία μόνο η άποψη αλλά το ρεπορτάζ. Οι ειδήσεις και οι εξελίξεις. Υπό την έννοια ότι πλέον έχουν ειπωθεί τα πάντα και πρέπει από τα λόγια να περάσουμε στις πράξεις. Πέρα από καινούργιο προπονητή αυτό που χρειάζεται από την κορυφή ως τα νύχια ο Παναθηναϊκός είναι ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΗ αλλά και ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ «ένεση». Αν η ομάδα δεν μπολιαστεί με Παναθηναϊκή νοοτροπία και με ανθρώπους που αφενός ξέρουν τι εστί Παναθηναϊκός και αφετέρου πως θα το μεταλαμπαδεύσουν από τον πρώτο ως τον τελευταίο υπάλληλο, τότε τζάμπα καίει η λάμπα και σε λίγους μήνες θα λέμε τα ίδια πράγματα απλά με άλλα πρόσωπα.

Κατά γενική ομολογία το μοντέλο αυτό λειτούργησε μια χαρά (σαφώς με πολλά περιθώρια βελτίωσης) την περίοδο που τεχνικός διευθυντής στο σύλλογο ήταν ο Νταμπίζας (εκεί μπαίνει το κομμάτι της ποδοσφαιρικής λογικής κι αν μην ήταν ποτέ Παναθηναϊκός ο Νίκος) και προπονητής ο Αναστασίου. Όταν στην πορεία το πράγμα από Νταμπίζας – Αναστασίου έγινε Αναστασίου – Νταμπίζας άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση. Ή μήπως τώρα ήταν αλλιώς; Στραματσόνι – Ζιλμπέρτο ήταν αντί για Ζιλμπέρτο – Στραματσιόνι. Εκεί τελειώνουν όλα. Ούτε καν η Ιεραρχία δεν τηρείται…

Καθρέφτης είναι πάντα το γήπεδο και αν πηγαίνει καλά η ομάδα κρύβονται και τα υπόλοιπα ωστόσο είναι κοινώς αποδεκτό πως ο Παναθηναϊκός έχει μετατραπεί σε μια SOFT ομάδα. ΠΑΝΤΟΥ. Σε κάθε επίπεδο και σε τέτοιο βαθμό που ούτε το δίκιο του δεν μπορεί να διεκδικήσει. Το χάνει κι αυτό και του κουνάνε το δάκτυλο μέχρι και αυτοί που έχουν καταστρέψει το ελληνικό ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα. Δεν χρειάζεται να συνεχίσω να επιχειρηματολογώ, είναι άσκοπο. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Και όποιος δεν κατάλαβε, δεν θα καταλάβει ποτέ. Είτε γιατί δεν θέλει, είτε απλά γιατί δεν μπορεί. Καλή δύναμη και καλό κουράγιο σε όλους. Και την Κυριακή και γενικότερα.

ΥΓ: Η θέση του οπαδού είναι ΠΑΝΤΑ στην κερκίδα. Για να βοηθάει την ομάδα του και όχι για να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Σε άλλη περίπτωση θα διαφωνούσα οριζοντίως και καθέτως με οποιαδήποτε αποχή της «13». Από τη στιγμή όμως που η κατάσταση είναι τόσο τεταμένη και υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να οδηγηθούμε σε απρόβλεπτες αντιδράσεις ορθώς και κάθονται έξω. Ούτε η ομάδα χρειάζεται να πληγωθεί περισσότερο, ούτε η Λεωφόρος να καταστραφεί και μάλιστα από ανθρώπους που αγαπούν όσο κανείς άλλος το σύλλογο. Το τελευταίο που μπορεί να πει κανείς γι’ αυτά τα παιδιά είναι ότι αδιαφορούν ή κάνουν πίσω. Δεν σταματούν να ασχολούνται από το πρωί ως το βράδυ με το σύλλογο, πιο δυνατά από ποτέ. Και στην τελική όποιος διαφωνεί, όποιος έχει κάτι να πει ή να κάνει ας βγει μπροστά και ας το πει. Στα ίσια και χωρίς να κρύβεται από πίσω.

ΥΓ1: Για να μην βγαίνετε τζάμπα από τις τρύπες, η ιστορία έχει γράψει και κανείς δεν ξεχνά! Επομένως; ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!

Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως κάποιο σχόλιο σας θίγει, παρακαλούμε επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί άμεσα.
Mat's picture

Mat

Διαφημιστείτε εδω