Πάει και αυτό. Πέρασε και το παιχνίδι με τον Αγιαξ στο Αμστερνταμ. Με το γνωστό αποτέλεσμα για τον Παναθηναϊκό (ήττα), που στην Ευρώπη η κατρακύλα συνεχίζεται με …άλματα και έφθασε σε μία εύκολη ήττα από τον Αγιαξ, όχι τον κανονικό. Τον Αγιαξ, που είχε στη σύνθεσή του πολλούς εφεδρικούς παίκτες και αμούστακα παιδιά, που έπαιζαν μέχρι πριν λίγο στην ομάδα Νέων και για πρώτη φορά αγωνίστηκαν σε ευρωπαϊκό παιχνίδι με την πρώτη ομάδα του Αγιαξ.
Ο Παναθηναϊκός έχασε και από αυτούς, ο Παναθηναϊκός συμπλήρωσε 12 παιχνίδια χωρίς νίκη σε όμιλο ευρωπαϊκής διοργάνωσης , ο Παναθηναϊκός συμπλήρωσε επτά χρόνια από την τελευταία φορά , που κέρδισε εκτός έδρας σε όμιλο ευρωπαϊκής διοργάνωσης.
Η κατάσταση είναι από παιχνίδι σε παιχνίδι και χειρότερη και συνεχίζονται τα ίδια και τα ίδια. Ο Παναθηναϊκός μικραίνει, όλο και μικραίνει στην Ευρώπη και δεν σέβεται την ιστορία, που ο σύλλογος έχει χτίσει με κόπο και ιδρώτα στο παρελθόν.
Πάλι η ομάδα δέχθηκε το πρώτο γκολ και μετά ψυχολογικά τελείωσε και όλοι περίμεναν πότε θα ολοκληρωθεί το παιχνίδι, ανήμποροι να κάνουν ευκαιρία.
Πάλι ο Λουκ Στιλ έκανε ένα μεγάλο , ένα παιδικό λάθος και δέχθηκε ένα γκολ, την στιγμή, που μέχρι τότε ο Αγιαξ δεν είχε πατήσει περιοχή.
Πάλι ένας άλλος παίκτης (αυτή την φορά ο Χουλτ) έκανε ένα ατομικό λάθος και ο Παναθηναϊκός δέχθηκε το δεύτερο γκολ.
Πάλι ο Ιμπάρμπο στην μοναδική ευκαιρία, που είχε η ομάδα δεν σημάδεψε δίχτυα, αλλά δοκάρι.
Πάλι ο Στραματσόνι παρουσίασε στο γήπεδο μία ομάδα με μηδέν ψυχολογία, που αμυνόταν σωστά μεν όσο ήταν 0-0 το αποτέλεσμα, αλλά επιθετικά δεν έκανε τίποτα, δεν είχε σχέδιο. Από τις 6 Νοεμβρίου είχε να παίξει μπάλα η ομάδα και από το εφιαλτικό βράδυ του 3-0 από τον Ολυμπιακό πέρασαν 18 ημέρες και είδαμε μία από τα ίδια. Ο Στραματσόνι δεν άλλαξε τίποτα και η ομάδα παρουσίασε την ίδια προβληματική εικόνα , με τα ίδια ατομικά λάθη και το ίδιο …σβήσιμο στο δεύτερο ημίχρονο..Με τα πόδια των παικτών να είναι βαριά , ειδικά όσο περνάει η ώρα.
Και φυσικά άλλη μία θλάση(έχω χάσει το μέτρημα) αυτή την φορά χτύπησε τον Σάμπα.
Η ομάδα συνεχίζει να είναι έρμαιο του κάθε αντιπάλου της και να μην αντιδράει μόλις δέχεται πρώτη γκολ.
Μετά το 3-0 από τον Ολυμπιακό είχα γράψει, ότι απαιτούνται εδώ και τώρα ΑΜΕΣΑ αλλαγές, αλλά δεν έγινε τίποτα. Ολοι είναι στην θέση τους και δεν υπήρξε καμία συνέπεια για κανέναν. Το αποτέλεσμα το είδαμε και χθες. Ο Αγιαξ με τα δεύτερα και τα τρίτα κέρδισε εύκολα τον Παναθηναϊκό και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι ακολουθεί. Το μόνο σίγουρο , ότι η κατάσταση με τον Στραματσόνι στον πάγκο και τον Στιλ κάτω από τα δοκάρια φαίνεται μη αναστρέψιμη.
Οσο για τον κόσμο. Πολλά μπράβο στους 4000 , που έδωσαν και την ψυχή τους , κέρδισαν την μάχη της εξέδρας και δυστυχώς πάλι έφυγαν πικραμένοι. Αυτοί νοιώθουν την πίκρα , την απογοήτευση, την οργή από αυτό που βλέπουν, ενώ πλέον αρκετοί φίλοι του Παναθηναϊκού δεν αντέχουν άλλο και απλά αδιαφορούν για αυτή την ομάδα.
Μία ομάδα, που πάντα σε σχέση με το ρόστερ που έχει είναι πολύ χειρότερη η εικόνα, που παρουσιάζει στο γήπεδο ειδικά τον τελευταίο μήνα και αντί να παρουσιάζει βελτίωση , χειροτερεύει.
Επίσης είναι φανερό, ότι ο Παναθηναϊκός σαν σύλλογος εκπέμπει μία νοοτροπία , ότι «δεν τρέχει τίποτα και να χάσουμε» , που δεν συνάδει σε μία τόσο μεγάλη ομάδα και αυτό είναι ίσως το πιο σοβαρό πρόβλημα από όλα!
ΥΓ: Για την απόφαση του Στραματσόνι να βάλει τον Λουντ δίπλα στον Ιμπάρμπο στην επίθεση δεν έχω να πω πολλά. Εκεί έβαλε τον Λουντ και στο πρώτο ματς με τον Αγιαξ δεν είδε τίποτα και τώρα ο Λουντ εξαφανίστηκε. Ένα από τα πολλά και μεγάλα λάθη που έχει κάνει ο Ιταλός….
