Είχα σκοπό να ξεκινήσω με τους παραδοσιακούς προλόγους, αυτούς που θα μπορούσαμε να τους κρατάμε εδώ και πέντε χρόνια, να τους αλλάζουμε ημερομηνίες, δύο - τρεις προτάσεις και να τους επαναφέρουμε, αλλά με πρόλαβε η δήλωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Μόλις άκουσα τη λέξη «αυτοκριτική» έκανα... delete στο εισαγωγικό και σκέφτηκα πως δεν χρειάζεται να πούμε τα ίδια, γιατί προφανώς αυτοί που αποφασίζουν έλαβαν το μήνυμα!
Ο Παναθηναϊκός είναι πάλι εκτός φάιναλ φορ, στη χρονιά που έκανε τη μεγαλύτερη επένδυση της πενταετίας δεν κατάφερε τίποτα περισσότερο από πέρυσι και πρόπερυσι και μοιραία επιστρέφει στα εντός των τειχών, μπαίνοντας πάλι στην κλασική μονομαχία με τον Ολυμπιακό για την κατάκτηση του τίτλου. Η ευρωπαϊκή χρονιά σαφώς και κρίνεται αποτυχημένη. Αλλιώς ξεκίνησε, αλλιώς κατέληξε και προφανώς σε μια αποτυχία η ευθύνη βαραίνει όλους και ποτέ τον έναν. Για μια ακόμη φορά έγιναν λάθη, ίσως λιγότερα από άλλες χρονιές, αλλά λάθη που σε πολλές περιπτώσεις είναι ίδια... Προσωπικά και βάζοντάς σε σειρά από το 1 έως το 4, θεωρώ πως τα φετινά βασικά λάθη ήταν τα εξής:
Αιτία Νο1: Οι ομάδες δεν αγοράζονται, χτίζονται κι αυτό θα πρέπει να το θυμούνται άπαντες. Από τον Γιαννακόπουλο που βάζει τα λεφτά του μέχρι τον τελευταίο φίλαθλο που τη μία κράζει τον Καλάθη, την άλλη τον Πασκουάλ και συνήθως ψάχνει τον καλύτερο σ' αυτούς που δεν αγωνίστηκαν. Το μπάσκετ είναι δίκαιο, αξιοκρατικό και δεν το κατακτάς με τα λεφτά σου. Θέλει χρόνο, θέλει πλάνο, σταθερή λογική και σε καμία περίπτωση ράβε - ξήλωνε σαν κι αυτό που γίνεται κάθε καλοκαίρι από τον Παναθηναϊκό. Η Φενέρ δεν πάει στο φάιναλ φορ επειδή βάζει περισσότερα λεφτά, πάει στο φάιναλ φορ γιατί έχει ΙΔΙΑ ομάδα, ΙΔΙΟ προπονητή, ΙΔΙΑ φιλοσοφία. Το «Ιδια» στον Παναθηναϊκό παραμένει άγνωστη λέξη.
Αιτία Νο2: Ο Γιαννακόπουλος αποφάσισε να επενδύσει στον Τσάβι Πασκουάλ και πολύ καλά έκανε. Ηταν η καλύτερη δυνατή επιλογή τη δεδομένη χρονική στιγμή, προπονητής που ταιριάζει στο προφίλ του Παναθηναϊκού, που μπορεί να μην είναι επιπέδου Ομπράντοβιτς, αλλά δεν υπάρχει κι άλλος Ομπράντοβιτς αυτή την στιγμή για να τους βάλουμε στη ζυγαριά. Το ζητούμενο με τον Πασκουάλ δεν είναι η αξία του και η ικανότητά του, αλλά κάτά πόσο τα υλικά που είχε στα χέρια του ταιριάζουν μ' αυτό που ο ίδιος έχει στο μυαλό του, μ' αυτό που πιστεύει σαν πλάνο επιτυχίας. Δεν δικαιούται - και δεν το έχει κάνει ποτέ είναι αλήθεια - να μιλήσει για επιλογές που δεν έκανε αυτός, αλλά αν θελήσουμε να το δούμε ρεαλιστικά θα αντιληφθούμε πως κάτι δεν κολλάει μεταξύ πάγκου και παρκέ. Σαν προπονητής μοιάζει να θέλει άλλα, σαν ομάδα μοιάζει να μπορεί να κάνει άλλα και μοιραία οδηγηθήκαμε σε ένα στυλ μπάσκετ που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κάνει επιτυχία στο σύγχρονο μπάσκετ.
Αιτία Νο3: Είναι από τα πράγματα που φώναζαν από το καλοκαίρι, από τότε που ο Παναθηναϊκός θέλησε να στηρίξει την επιλογή του Μποχωρίδη. Οι «πράσινοι» είχαν μεγάλη ανάγκη έναν ακόμη καθαρόαιμο πλέι μέικερ και η «τρύπα» φάνηκε στη σειρά με τη Φενέρ και ειδικά στο τελευταίο παιχνίδι. Ο Καλάθης είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης του Παναθηναϊκού, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να μπει στα παπούτσια του Διαμαντίδη. Ο Τζέιμς ουδέποτε ήταν πλέι μέικερ, ανεξάρτητα αν στον Παναθηναϊκό «βαφτίστηκε» πόιντ γκαρντ για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Είναι σαφές πως οι «πράσινοι» είχαν ανάγκη την απόκτηση ενός δημιουργικού πλέι μέικερ που θα μπορούσε να σουτάρει από μακριά, η κίνηση δεν έγινε όταν έπρεπε να γίνει και μοιραία το βάρος έπεσε στον Καλάθη που προφανώς δεν ήταν έτοιμος να το σηκώσει σ' αυτό το βαθμό.
Αιτία Νο4: Η υπέρμετρη αισιοδοξία, τα «This is OAKA», τα «Παναθηναϊκός είμαστε» και τα μεγάλα λόγια βασισμένα στο παρελθόν κι όχι στο τώρα, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να κάνει μεγαλύτερο «θόρυβο» απ' όσο πρέπει ένας αποκλεισμός από το φάιναλ φορ. Το ότι ο Παναθηναϊκός είχε το πλεονέκτημα έδρας δεν τον καθιστά καλύτερη ομάδα από τη Φενέρ. Γενικότερα, το να ζεις με τις επιτυχίες του παρελθόντος δεν σε βοηθά για να προχωρήσεις με ρεαλισμό στο μέλλον. Το να ασχολείσαι περισσότερο απ' όσο πρέπει με τη διαιτησία, δεν σε βοηθά για να αντιληφθείς τα δικά σου λάθη.
Ο Παναθηναϊκός δεν έγινε μεγάλος (μόνο) επειδή αγόρασε παικταράδες, έγινε μεγάλος γιατί σταμάτησε να ασχολείται με οτιδήποτε άλλο εκτός της ομάδας του. Δημιούργησε μια γεννιά φιλάθλων που δεν πήγαινε στο γήπεδο μόνο για να νικήσει, αλλά για να μάθει, να καταλάβει και να εξηγήσει πώς παίζεται το μπάσκετ. Δημιούργησε μια γεννιά που έμαθε να σέβεται την ομάδα του, το άθλημα και την επόμενη ημέρα αισθανόταν περήφανος που η ομάδα του τον εξέφραζε σε τέτοιο βαθμό. Το χειρότερο για τον Παναθηναϊκό δεν είναι το να χάνει κούπες και φάιναλ φορ, αλλά να δημιουργήσει γεννιές φιλάθλων που θα πηγαίνουν στο γήπεδο αναζητώντας προκαταβολικά το ποιοι σφυρίζουν τα παιχνίδια...
Η δήλωση του Γιαννακόπουλου μετά τον αποκλεισμό, με την οποία παραδέχεται την ήττα, μιλάει για αυτοκριτική και δίνει το σύνθημα για τον επόμενο στόχο, είναι αυτό που ταιριάζει και εκφράζει απόλυτα το μέγεθος του Παναθηναϊκού των μεγάλων επιτυχιών. Αυτή η φιλοσοφία θέλει διάρκεια κι επιμονή, γιατί αυτή η νοοτροπία μεγαλώνει σωστούς Παναθηναϊκούς κι όχι η κατάκτηση ενός τροπαίου ή μιας συμμετοχής σε φάιναλ φορ. Οταν την διάβασα μου βγήκε ένα αυθόρμητο «μπράβο» και την ελπίδα πως αυτή η σκέψη μπορεί να είναι ο οδηγός για την επόμενη μέρα.
Τι πρέπει να γίνει; Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, τον δρόμο έχει δείξει η αποτυχία των προηγούμενων σεζόν! ΦΤΑΝΕΙ με το ράβε-ξήλωνε τις αλλαγές επί αλλαγών και τους παίκτες που πάνε κι έρχονται μεσούσης της σεζόν. Ο Γιαννακόπουλος ορθώς επέλεξε τον Πασκουάλ, ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή στην αγορά, προπονητής που το προφίλ του ταιριάζει στο στυλ του συλλόγου και πρέπει να τον στηρίξει. Να του δώσει όλα τα «εργαλεία» εκείνα για να φτιάξει την ομάδα όπως εκείνη τη θέλει, να προσπαθήσει - στον βαθμό που γίνεται - να προσθέσει Ελληνες παίκτες που πάντα αποτελούσαν τον λεγόμενο «κορμό».
Υ.Γ1: Δεν υπάρχει χειρότερο μαρτύριο για έναν Παναθηναϊκό να βλέπει τον Διαμαντίδη και τον Ηρακλή του στη διαφήμιση της ΝΟΥΝΟΥ, στο μεσοδιάστημα του ναυαγίου. Πάνω που προσπαθείς να το ξεχάσεις, εμφανίζεται μπροστά σου και σιγοψιθυρίζεις «πλάκα μας κάνεις κι εσύ ρε Μήτσο;»
ΥΓ2: Τα λόγια, τα γραπτά, οι σκέψεις κάποια στιγμή στερεύουν για τον Ομπράντοβιτς. Δεν θα μπω στη διαδικασία του να αναλύσουμε το αγωνιστικό, άλλωστε η διαφορά των δύο ομάδων ήταν τόσο ξεκάθαρη που δεν σηκώνει αμφιβολίες. Αυτό που με εντυπωσιάζει και ανέκαθεν με έκανε να απορώ είναι ο τρόπος που καταφέρνει να πείθει τους (εκάστοτε) παίκτες του να έχουν μεγαλύτερο κίνητρο από τον αντίπαλο. Υστερα από το 0-2 στο ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να τρώει σίδερα και η Φενέρ να είναι πιο χαλαρή, αλλά φτάσαμε στο 38΄και με το σκορ στο +20 και βλέπαμε τον Ντίξον να βουτάει στο παρκέ για μια χαμένη φάση που η κατοχή είχε κριθεί.
