Σχεδόν πέντε χρόνια τώρα, από την ημέρα που η ΚΑΕ Παναθηναϊκός ανακοίνωσε το τέλος της συνεργασίας της με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς μετά από 13 επιτυχημένες σεζόν, η σχέση του Ζοτς με τον ευρύτερο οργανισμό “Παναθηναϊκός” ήταν μέσα στη ζάχαρη και στα μέλια. Και ευχαριστούμε Ζοτς σε κάθε επιστροφή του Σέρβου στο ΟΑΚΑ, και να οι τιμές, να τα συνθήματα, να τα πανό και η αποθέωση. Κατά σύμπτωση από όλα αυτά τα ματς ο Ομπράντοβιτς αποχώρησε από το ΟΑΚΑ χαμογελαστός αλλά ηττημένος.

Τώρα όμως; Εδώ σε θέλω μάστορα. Ηρθε η ώρα να δοκιμαστεί σε πραγματικά σοβαρές συνθήκες η σχέση του πολυνίκη προπονητή με την ομάδα της καρδιάς του αλλά και το κοινό της καρδιάς του. Εδώ πλέον δεν έχουμε να κάνουμε μ' ένα τυπικό παιχνίδι κανονικής περιόδου ή έστω top-16.Τώρα κρίνεται η πρόκριση στο φάιναλ φορ και κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Δεν χωρούν προσωπικά, αγάπες και έρωτες. Εχουμε πόλεμο και τα σπαθιά έχουν μόλις βγει από τα θηκάρια.

Είναι και αυτή η ρημάδα η χρονική περίοδος που και να ήθελες δεν σε αφήνει να αγιάσεις. Ο Ομπράντοβιτς έρχεται στο ΟΑΚΑ σαν πληγωμένο θηρίο. Η Φενέρμπαχτσε, για την οποία ξόδεψε εκατομμύρια επί εκατομμυρίων, θυμίζει εσχάτως ξεδοντιασμένη αρκούδα. Καμία συνοχή στο παιχνίδι της, καμία ποικιλία στην επίθεση της, οι πάντες δείχνουν να ψάχνουν και να ψάχνονται. Ηταν τέτοιο το vertigo των πρωταθλητών Τουρκίας στις τελευταίες αγωνιστικές που χάθηκε το σχεδόν σίγουρο πολυπόθητο πλεονέκτημα έδρας. Την Πέμπτη κόντρα στην αδιάφορη και απογοητευμένη Μπαρτσελόνα του Μπαρτζώκα η Φενέρ χρειάστηκε... παράταση για να αποφύγει το κάζο.

Κατά το κοινώς λεγόμενο, αλλού πατά και αλλού βρίσκεται η ομάδα του Ομπράντοβιτς τον τελευταίο μήνα. Και οκ, να δεχθούμε ότι οι απώλειες του Σλούκα και του Ντατόμε αλλοίωσαν το χαρακτήρα και τον αγωνιστικό της προσανατολισμό αλλά τόσο πολύ; Να μην υπάρχει αρχή και τέλος στην επίθεση και τη λύση να την δίνει, όχι πάντα βέβαια, το περιφερειακό σουτ και κάποια, όποτε προκύπτουν, μις ματς;

Και όμως, κάτω από αυτές τις συνθήκες η Φενέρμπαχτσε θα έρθει στο ΟΑΚΑ με σκοπό να μην χάσει το δικό της φάιναλ φορ. Στην αρχή της σεζόν οι πάντες ισχυρίζονταν ότι η ομάδα του Ομπράντοβιτς, φιναλίστ πέρυσι, βρίσκεται ήδη με το ένα πόδι στην Κωνσταντινούπολη. Τα σενάρια συνομωσίας επίσης ανέφεραν ότι είναι αδύνατον να μην έχει η Τουρκία έστω έναν εκπρόσωπο στη γιορτή του Μαϊου. Δεν υπολόγιζε κανείς σοβορά την Εφές ούτε φυσικά την νεόκοπη Νταρουσάφακα, όλοι την Φενέρμπαχτσε είχαν στο μυαλό τους και γι' αυτήν έβαζαν το χέρι τους στη φωτιά που λέει ο λόγος.

ΑΛΛΟΥ Η ΠΙΕΣΗ
Ο Παναθηναϊκός από την άλλη πέρασε μία σεζόν στην κόψη της αμφισβήτησης. Αλλαξε νωρίς τον προπονητή του για να τοποθετήσει στην άκρη του πάγκου έναν μπαρουκαπνισμένο, στην Ευρωλίγκα, κόουτς, τον Τσάβι Πασκουάλ. Μπάσκετ όπως αυτό που διδάσκει ο Καταλανός δεν έπαιξε ο Κυπελλούχος Ελλάδας και κατά πως φαίνεται εφέτος δεν πρόκειται να το παίξει. Ο Πασκουάλ το πήρε απόφαση από ένα σημείο και έπειτα και αποφάσισε να εμπιστευτεί το ένστικτο των Αμερικανών του για να εξασφαλίσει τουλάχιστον τη συνοχή. Πρόλαβε έγκαιρα να... πετάξει από τον τρένο τον εκτός τόπου και χρόνου Τζεντίλε και μόλις επανήλθε, γερός και δυνατός ο Γκιστ, το γλυκό έδεσε και στην άμυνα.

Στην πραγματικότητα η ομάδα που θα έχει το πρέπει σ' αυτή τη μεγάλη και πολυαναμενόμενη σειρά δεν είναι ο Παναθηναϊκός και ας άρπαξε την ύστατη ώρα το πλεονέκτημα της έδρας. Οι πράσινοι συγκροτούν ένα σύνολο που βρίσκεται υπό δημιουργία, ο προπονητής τους ανέλαβε στη μέση της σεζόν, δεν έκανε προετοιμασία και δεν επέλεξε τους παίκτες, η φάση τους είναι σε κάθε περίπτωση μεταβατική με ότι αυτό συνεπάγεται για τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες.

Η Φενέρμπαχτσε, αντίθετα, πορεύεται για τέταρτη συνεχόμενη σεζόν με τον ίδιο κόουτς (τον κατά πολλούς καλύτερο την Ευρώπης), είχε θέσει από την αρχή ως ΜΙΝΙΜΟΥΜ στόχο την παρουσία στο φάιναλ φορ και διαθέτει σχεδόν το τετραπλάσιο μπάτζετ σε σχέση με αυτό του Παναθηναϊκού. Μία ενδεχόμνη αποτυχία και ένας αποκλεισμός από τους πράσινους ακόμα και στον Ομπράντοβιτς δεν πρόκειται να συγχωρεθεί εύκολα. Η δαμόκλειος σπάθη της ήττας κρέμεται πάνω από το κεφάλι του Σέρβου και όχι αυτό του Πασκουάλ.

ΠΕΡΑΣΑΝ ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 2011
Θα θυμηθούν πολλοί-και είναι λογικό-τη σειρά του 2011 μεταξύ της Μπαρτσελόνα (του Πασκουάλ) και του Παναθηναϊκού (του Ομπράντοβιτς). Ο Ζοτς σ' εκείνο το ζευγάρωμα έφτασε στο απαύγασμα της προπονητικής του σοφίας και ο δικός του Παναθηναϊκός, αν και με μειονέκτημα έδρας, “κατάπιε” την Μπαρτσελόνα. Μάλιστα στην εξέλιξη κατέκτησε το τρόπαιο για 6η και μέχρι στιγμής τελευταία φορά στην ιστορία του. Ομως, ακόμα και εκείνος ο Παναθηναϊκός, που δεν είχε Γιασικεβίτσιους, ούτε Σπανούλη, δεν μπορεί να συγκριθεί με την εφετινή Φενέρμπαχτσε.

Πολύ θα ήθελε ο Ζοτς να είχε τώρα υπό τις οδηγίες του τον Διαμαντίδη στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του, τον Καλάθη 22 ετών, τον Φώτση και τον Τσαρτσαρή ακμαίους, τον Σάτο να χαρίζει λύσεις και φυσικά τον οδοστρωτήρα Μπατίστ.Δεν τους έχει όμως, οπότε οι συνειρμοί σταματούν στην κόντρα στον προπονητών και όχι στην ποιότητα των ομάδων.

Ο Παναθηναϊκός, σε τελική ανάλυση, διαθέτει μια μοναδική ευκαιρία. Να περάσει στο φάιναλ φορ αφήνοντας έξω έναν διεκδικητή του τροπαίου που πέρυσι το έχασε στην παράταση και να επιστρέψει στη μεγάλη γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ μετά από πέντε χρόνια, όσα έχουν μεσολαβήσει και από το διαζύγιο με τον άνθρωπο που του άλλαξε τη μοίρα. Και για να τα καταφέρει θα πρέπει να...αποκαθηλώσει αυτόν ακριβώς τον άνθρωπο με όπλο το γήπεδο στο οποίο ο κόουτς μεγαλούργησε και τον έμαθε μέχρι και το τελευταίο τούβλο. Αληθινά συναρπαστική αποστολή. Και με το άγχος να βαραίνει τον αντίπαλο. Ωρα για μεγάλες μάχες λοιπόν.

Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως κάποιο σχόλιο σας θίγει, παρακαλούμε επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί άμεσα.
Mat's picture

Mat

Διαφημιστείτε εδω