Ξεκινώντας με την σειρά των πραγμάτων όπως αποτυπώθηκαν στο δικό μου το μυαλό, ο Ίαν Βουγιούκας έβγαλε ένα πρωτόγνωρο μένος για τον πρώην προπονητή του, μέσα στο οποίο έχει αρκετά ''φάουλ''. Τον κατηγόρησε για το ''χιούμορ'' που χρησιμοποιούσε απέναντι στα παραπανίσια κιλά του, έριξε έμμεση μπηχτή για τον τρόπο με τον οποίο αποφάσισε να φύγει από την ομάδα ο Αμερικανός hall of famer. Μέχρι εδώ θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε θεμιτές τις τοποθετήσεις του Έλληνα σέντερ. Βεβαίως το ζήτημα με τα κιλά ήταν ένα πρόγραμμα που...έτρεχε ο ίδιος ο Πιτίνο με σκοπό πάνω από όλα για την σωματική υγεία και ευεξία του παίκτη του, για έναν άνθρωπο που έχει φτάσει 35 ετών και έχει περιττό λίπος. Άλλωστε, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Βουγιούκας, σε καλό του βγήκε όλη αυτή η ιστορία, αλλά ας πούμε ότι εγώ δεν μπορώ να μπω στην ψυχοσύνθεση κάθε ανθρώπου και ίσως το ''χιούμορ'' ελήφθη ως προσβολή, δεν μπορώ να πάρω λοιπόν θέση. Στην ''μπηχτή'' για το πως έφυγε ο Πιτίνο, το γεγονός πως ο Βουγιούκας είναι χρόνια στην ομάδα και την πονάει του δίνει ίσως το δικαίωμα να τοποθετείται για τέτοια ζητήματα, δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Εκεί όμως που πραγματικά ο Ίαν έχει ''φάουλ'' είναι στο σημείο που αναφέρει πως οι παίκτες δεν ακολουθούσαν τον Πιτίνο, επειδή ήταν υπερβολικά αυτά που τους ζητούσε, δυσνόητα και εκτός λογικής. Ανοίγω παρένθεση...Αλλάζοντας λίγο άθλημα, πηγαίνοντας στο ποδόσφαιρο, υπάρχει ένας αναγνωρισμένος κύριος της προπονητικής, ο Μαρσέλο Μπιέλσα, ο οποίος πριν λίγους μήνες έβαλε τους παίκτες του να κάνουν κοινωνική εργασία, να μαζέψουν τα σκουπίδια στην πόλη του Λιντς και γενικότερα λατρεύει τα...καψώνια, τα οποία είναι και πολύ πιο απαιτητικά σε σχέση με τις απαιτήσεις του Πιτίνο. Στον οποίον Πιτίνο μπροστά, οι περισσότεροι παίκτες, αν όχι όλοι που απαρτίζουν το τρέχον ρόστερ, αποτελούν μπασκετικά μηδενικά. Οπότε τα ''δεν καταλαβαίνω τι λέει, άρα δεν ακολουθώ'', εγώ τα ακούω βερεσέ. Οποιοσδήποτε κι αν είναι ο προπονητής, οτιδήποτε κι αν ζητήσει, ως επαγγελματίας οφείλεις να ακολουθήσεις. Σε δεύτερη ανάγνωση, η συγκεκριμένη δήλωση αποτελεί έμμεση παραδοχή ύπαρξης ''κλίκας'' μέσα στα αποδυτήρια. Μιας κλίκας που αν αναλογιστεί κανείς τη φθίνουσα πορεία που ακολούθησε ο Παναθηναικός από τα μέσα Ιανουαρίου και έπειτα, καταλαβαίνει πόσο μεγάλη ζημιά έκανε στην ομάδα. Και αυτό ακριβώς είναι και το σημείο που ο Ίαν χάνει και τα δίκια που του αναλογούν...Γιατί αν οι παίκτες έδειχναν σοβαρή νοοτροπία και ακολουθούσαν τις -έστω παράλογες- οδηγίες του Πιτίνο, ίσως η εικόνα να διέφερε αρκετά σε σχέση με όσα είδαμε τον τελευταίο ενάμιση και σίγουρα θα διέφερε πολύ από όσα βιώσαμε στο τελευταίο ματς- ντροπή κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας...Το δεύτερο σκέλος του λάθους του Βουγιούκα είναι η δημοσιοποίηση πραγμάτων που συνέβησαν μέσα στα αποδυτήρια, την ώρα που με προσωπική του τοποθέτηση νωρίτερα διατυμπάνιζε πως κάποια πράγματα πρέπει να μένουν μέσα στην ομάδα. Με αυτή τη στάση αναθεώρησε τα δικά του λεγόμενα, εξέθεσε συμπαίκτες του -έστω κι αν δε μίλησε ονομαστικά-, και το κυριότερα, έδωσε αφορμή για χλεύη, ειρωνείες και ισοπεδωτικές κριτικές γύρω από τον μπασκετικό Παναθηναικό, σε μια εποχή που όπως μας αφήνεται να εννοηθεί, οι ''πράσινοι'' ετοιμάζονται να χτίσουν μια ομάδα με μπάτζετ επιπέδου...Διαγόρα Δρυοπιδέων.
Επιμέλεια: Αντώνης Παναγόπουλος
Πάμε τώρα και στον αντίλογο. Βλέπετε, μιλάμε για μια υπόθεση που χωράει και ο αντίλογος. Και αυτό που με προβληματίζει είναι πως τα συγκεκριμένα λόγια τα είπε ο Βουγιούκας, που παρά τις αστοχίες που του προσάπτω παραπάνω, είναι ένα εξαιρετικό παιδί που ποτέ δεν έχει δώσει δικαίωμα. Μέσα στη σύγχυση λοιπόν, μέσα στην έμμεση παραδοχή για ''κλίκες'' επιβεβαιώνει πράγματα που λίγο πολύ όλοι βλέπαμε και αρνούμασταν να παραδεχτούμε. Ο Πιτίνο σχεδόν ποτέ δεν είχε τον έλεγχο των αποδυτηρίων...Ίσως ένας λόγος για αυτό ήταν η φήμη που τον κυνηγούσε μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα. Πέρυσι ως...μαθητής στην Ευρώπη, ζούσε με συναρπαστικό τρόπο κάθε παιχνίδι, για αυτόν η Ευρωλίγκα ήταν ένα ταξίδι στο άγνωστο και αυτό το μετέδιδε στους παίκτες του, την όρεξη, το πάθος και την αστείρευτη δίψα. Φέτος είδαμε έναν διαφορετικό Πιτίνο. Αργές αντιδράσεις, αδικαιολόγητες εμμονές, σαν να είχε χάσει την ''σπίθα'' που είχε όταν ήρθε για πρώτη φορά στον Παναθηναικό, με συνέπεια να μη μπορεί να την μεταλαμπαδεύσει και στους παίκτες του. Δεν είχε το κουράγιο και τη διάθεση να ασχοληθεί ενδελεχώς με θέματα αποδυτηρίων, με λίγα λόγια...έχασε τη μπάλα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ιστορία με τον Παππά, τον οποίο πάνω που άρχισε να βρίσκει ρυθμό τον...πάρκαρε στον πάγκο, ενδεικτική η περιθωριοποίηση του ίδιου του Βουγιούκα στο ματς με την ΑΕΚ, ενώ η ομάδα ''πονούσε'' στη θέση του σέντερ. Στο ίδιο μήκος και η παντελώς άστοχη μεταγραφή του Άντι Ράουτινς, που ήταν ακριβώς ό,τι δε χρειαζόταν το ''τριφύλλι'', άξιος αναφοράς και ο τρόπος με τον οποίο εξαφανίστηκε ο Ουάιλι, ο οποίος ήταν επιλογή του ίδιου του Πιτίνο και παραδόξως έκανε πολύ καλά ματς με τον Πεδουλάκη στον πάγκο και η πορεία του πήρε την κατιούσα με την έλευση του Πιτίνο. Τον αγαπάμε τον Πιτίνο, τον σεβόμαστε απεριόριστα, όμως κανένας δεν δικαιούται να είναι στο απυρόβλητο και φέρει και αυτός σοβαρές ευθύνες για τη φετινή σεζόν. Δύο άνθρωποι στην ιστορία αυτού του τμήματος είχαν το...αλάθητο και αυτοί ήταν ο Παύλος και ο Θανάσης. Οι υπόλοιποι κρίνονται για τις καλές και τις κακές τους μέρες στο σύλλογο.
Υ.γ 1: Τέτοιου είδους περιστατικά μόνο κακό δεν κάνουν στον Παναθηναικό όπως ανέφερα και παραπάνω. Ο Πιτίνο είναι παρελθόν, η ομάδα πρέπει να ηρεμήσει και σιγά σιγά, με την επιστροφή στην κανονικότητα, να αρχίσει να σχεδιάζει την επόμενη μέρα.
Υ.γ 2: Από εδώ και πέρα τα άρθρα μου θα έχουν αποκλειστική σχέση με το παρόν και το μέλλον, το παρελθόν είναι για να μένει παρελθόν...Ωστόσο επειδή διάβασα αρκετά πράγματα που μου...βγήκαν τα μάτια, ήθελα να βάλω τα πράγματα στη θέση τους, τουλάχιστον όπως τα βλέπω εγώ...
Υ.γ 3: Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους
