Η Τρίτη επίσκεψη του Ομπράντοβιτς στο ΟΑΚΑ ήταν ένα ριμέικ των δύο προηγούμενων. Ο κόσμος αποθέωσε τον πρώην προπονητή του, ο Παναθηναϊκός νίκησε, πολύ πιο δύσκολα αυτή τη φορά, και ο Ζέλικο έφυγε ηττημένος. Την ήθελε πολύ αυτή την νίκη ο Ζοτς και αυτό φάνηκε από τις αντιδράσεις του την ώρα του αγώνα. Δεν ήθελε να δημιουργηθεί μία κακή παράδοση στην Αθήνα με τρεις συνεχόμενες ήττες. Τελικά δεν τα κατάφερε ούτε αυτή τη φορά και το τέλος βρήκε τον κόσμο να παραληρεί στις εξέδρες και τον φύσει και θέση διάδοχό του, να πανηγυρίζει με σφιγμένες γροθιές τη μεγάλη νίκη.
Χθες στο ΟΑΚΑ συγκρούστηκε το ένδοξο παρελθόν με το ελπιδοφόρο μέλλον. Ο Σάλε δεν είναι ακόμα έτοιμος προπονητής και αυτό το γνωρίζουμε όλοι. Τώρα μαθαίνει στο υψηλότερο επίπεδο της ευρωλίγκας. Έχει όμως όλα τα εφόδια για να γίνει ο αμέσως επόμενος μεγάλος προπονητής, της χώρας που αποτελεί την μητέρα του μπάσκετ στην Ευρώπη. Ο Τζόρτζεβιτς είναι ο εκλεκτός της μεγάλης των πλάβυ σχολής, που πάντα επέλεγε έναν προπονητή και του έδινε την μπαγκέτα για να γίνει ο επόμενος άρχοντας των πάγκων. Από πολύ παλιά γινόταν αυτό. Ο συγχωρεμένος ο Τσόσιτς παρέδωσε τα σκήπτρα στον βοηθό του Ιβκοβιτς μετά το ευρωμπάσκετ του 1987. Μετά ο Ντούντα έχρισε διάδοχό του τον Ομπράντοβιτς και πάει λέγοντας. Ο ‘’εκλεκτός’’ πάντα είχε σαν ανταμοιβή την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Εθνικής Σερβίας. Έτσι λειτουργούσαν οι γείτονες Σέρβοι όλα αυτά τα χρόνια και έτσι θα πορεύονται και στο μέλλον.
Ο Παναθηναϊκός όταν επέλεξε τον Σάσα Τζόρτζεβιτς είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του την κρυφή επιθυμία να βρει στο πρόσωπό του τον διάδοχο του μεγάλου Ομπράντοβιτς. Ο νέος προπονητής αμφισβητήθηκε έντονα στην αρχή αλλά πλέον πατάει γερά στα πόδια του. Σε αυτό το επίπεδο δεν σου χαρίζεται τίποτα και καθρέφτης είναι πάντα το παρκέ. Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε μέσα σε 15 ημέρες ο νέος προπονητής του εξάστερου θα έβρισκε απέναντι του τα δύο ιερά τέρατα των πάγκων Ομπράντοβιτς και Ιβκοβιτς. Οι εξετάσεις ήταν δύσκολες και ο Σάλε δεν ήθελε να μείνει μετεξεταστέος. Οι κουμπάροι δεν είχαν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν, αυτός είχε να αποδείξει πολλά όμως. Να αποδείξει ότι δίκαια βρίσκεται στο τιμόνι της Εθνικής και του αυτοκράτορα Παναθηναϊκού.
Είχαμε πει σε προηγούμενο άρθρο ότι το κοουτσάρισμα του Τζόρτζεβιτς με την Έφες ήταν το καλύτερο που είχε κάνει από όταν ήρθε στην ομάδα. Τα ίδια και χθες με αντίπαλο τον Ζοτς. Η ομάδα πάλεψε μέχρι το τελευταίο λεπτό. Έπαιξε δυνατή άμυνα και κυνηγούσε όλες τις φάσεις. Κατάφερε να κρατήσει την Φενέρ στους 71 πόντους από τους 86 που έχει σαν μέσο όρο. Κατάφερε να διαβάσει τις αδυναμίες των αντιπάλων και να κουράσει τον Ντίξον που λόγω και της απουσίας του Σλούκα πάλευε μόνος του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Αμερικάνος βρήκε μόλις 2-3 ελεύθερα σουτ στο παιχνίδι και ήταν μεγάλη η συμβολή του Χέινς σε αυτόν τον τομέα. Έπαιξε στο πιο κρίσιμο σημείο του αγώνα με Χέινς, Φελντέιν και Ουίλιαμς αφήνοντας στον πάγκο Καλάθη και Διαμαντίδη. Όταν μπήκε ο Μήτσος στο παρκέ η εντολή ήταν σαφής…’’τελείωσε το ματς’’ όπως και έγινε με τη μαγική ασίστ στον Ουίλιαμς για το 74-71. Τέλος αυτό που πιστώνεται ο Σάλε είναι η καταπληκτική προσαρμογή των νέων παικτών που αν κάποιος δεν γνώριζε πότε ήρθαν στην ομάδα θα νόμιζε ότι παίζουν χρόνια σε αυτή.
Ο Παναθηναϊκός γίνεται μέρα με τη μέρα πιο ελκυστικός. Χτίζει αυτοπεποίθηση και κοιτάει μόνο προς τα επάνω. Οι κινήσεις που έγιναν ήταν στοχευμένες και ήδη αρχίζουν να βγάζουν τα λεφτά τους. Ο προπονητής νιώθει ισχυρός έχοντας τη στήριξη της διοίκησης, κερδίζοντας παράλληλα και τα πρώτα χειροκροτήματα από τον πάντα απαιτητικό κόσμο του τριφυλλιού. Χθες ήταν σαν ο Ομπράντοβιτς να παρέδωσε την θέση του στον Τζόρτζεβιτς. Εδώ στο ίδιο γήπεδο, που επί 13 χρόνια μεσουρανούσε ο νυν προπονητής της Φενέρ, ένας μαθητής του πήρε το χρίσμα. Δεν ήταν όμως μία εορταστική τελετή παράδοσης – παραλαβής σε φιλικό και χαλαρό κλίμα. Ήταν μία τιτανομαχία ανάμεσα σε δύο από τις καλύτερες και πιο φορμαρισμένες ομάδες της Ευρώπης. Ο Ζοτς ήθελε πολύ το χθεσινό παιχνίδι. Ήθελε ίσως να τσεκάρει αν αυτός στον απέναντι πάγκο είναι άξιος να τον αντικαταστήσει, αλλά και να του δείξει ποιος είναι ο δάσκαλος και ποιος ο μαθητής. Αυτή η επιθυμία του φάνηκε καθαρά και από τις αντιδράσεις του στη διάρκεια του αγώνα. Ο Σάλε όμως στάθηκε στο ύψος του και η νίκη φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του. Τις δύο προηγούμενες φορές με αντίπαλο τη Φενέρ, η νίκη πήγε σε πράσινα χέρια λόγω της καταπληκτικής βραδιάς κάποιων παικτών που στην κυριολεξία έκαναν το παιχνίδι της ζωής τους. Το 2014 ήταν ο Μπράμος με 7/8 τρίποντα και 23 πόντους που έριξε τη Φενέρ στο καναβάτσο. Λίγους μήνες αργότερα ο Σλότερ με 7/10 τρίποντα και πάλι 23 πόντους ντύθηκε με το μανδύα του ήρωα. Χθες όμως ήταν η ομαδική προσπάθεια και κυρίως η άμυνα αυτή που έδωσαν τη νίκη. Μία νίκη που ήρθε και από τον πράσινο πάγκο.
Όταν τα φώτα της μέρας χαμηλώνουν αυτό που μένει είναι οι σκέψεις ενός μεγάλου αγώνα. Είναι σίγουρο ότι οι προπονητές σκέφτονται ήδη τους αγώνες του Σαββατοκύριακου. Όλοι οι υπόλοιποι όμως νιώθουμε ότι λάβαμε μέρος σε μια τελετή. Η αίσθηση ότι ο Παναθηναϊκός περνάει στη μετά – Ομπράντοβιτς εποχή ήταν πολύ έντονη χθες το βράδυ. Παρόλο που στο παρελθόν είχε πετύχει μεγαλύτερες νίκες απέναντι στον Ζέλικο. Ίσως να φταίει και αυτή η καρμική σχέση που έχουν χτίσει εδώ και χρόνια Ζοτς και Σάσα. Μην ξεχνάμε ότι από τα χέρια του νυν προπονητή μας κατέληξε η μπάλα στο καλάθι της Μπανταλόνα στον αξέχαστο τελικό της Πόλης το 1991 από όπου ξεκίνησε να χτίζεται ο μύθος που ακούει στο όνομα Ομπράντοβιτς. Αργότερα στο τελικό του Ευρωμπάσκετ το 1995 ο Σάλε με 41 πόντους χάριζε και το πρώτο χρυσό μετάλλιο στον Ζοτς ως προπονητής της εθνικής. Δεν είναι και λίγα όλα αυτά. Αν υπήρχε η δυνατότητα να επιλέξει ο ίδιος ο Ομπράντοβιτς τον καταλληλότερο για τον πάγκο του Παναθηναϊκού να είστε σίγουροι ότι θα έκανε την ίδια επιλογή με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Θα παρέδιδε τον θρόνο του σε αυτόν που θεωρεί πνευματικό του παιδί. Τον Σάσα Τζόρτζεβιτς. Και ας τον πίκρανε χθες βράδυ. Μη ξεχνάμε άλλωστε τους στίχους του τραγουδιού ‘’οι αγάπες πονάνε σαν κρύσταλλα πέφτουν και σπάνε και κόβουν βαθιά’’.